miércoles, 27 de marzo de 2013

Staring at the stars.

Eramos demasiado jóvenes.
Tú hablabas mucho y decías poco, y yo todavía creía en el amor.
Gracias por haberme enseñado que nada dura intacto para siempre, pero sigue.
Me diste el último aliento, y aún respiro de él, como si nunca terminara.
A veces las palabras que quiero decir no son fáciles, ni bonitas, y aún así las digo, y me hago más fuerte. Por ti.
He plantado un campo de espigas esta primavera, y cada día me cuesta menos seguir avanzando a través de él.
Los aviones van a ciudades lejanas, pero eso no importa si estoy contigo, ahora que he llegado hasta ti.
Me ayudas a creer que puedo con todo, sin saberlo. Y si me pierdo, me enseñas a encontrarme.
Eras tú la que me hacías escribir, pintar reír, pero tú no querías que viviera solo para ti.
Ahora que lo tengo todo claro, he vuelto a vivir.
He pintado mis manos de verde y he llenado todos los huecos dentro de mí.
Nada puede entristecer mi cielo cuando miro las estrellas.
Gracias por volver.

Tumblr_lzm8qihwli1r8brebo1_500_large
"Life's too good to last, but we're too young to see"

martes, 26 de marzo de 2013

The world is mine.

Me miro al espejo y imagino que estoy actuando, que vivo dentro de alguien que no soy yo, que me he metido bajo de todo su piel y he aprendido a ser feliz cuando el Sol me ilumina la cara cada mañana, cuando me sorprendo riéndome de la vida en una calle cualquiera y noto un olor diferente en el abrazo de alguien nuevo.
Me miro y descubro que la vida es eso. Una canción, una sonrisa, miles de historias empezadas para nunca terminar.
Un baile en el que todo el mundo sabe bailar.
Me pregunto si algún pintor llegará a pintarme alguna vez bajo un árbol de Otoño, si encontraré otra sonrisa que llene del todo la mía, si podré vivir en ese piso de paredes blancas para siempre.
De alguna manera, si todo esto es verdad, nadie puede decir que no interpreto bien mi papel.
Algún día se bajará el telón y diré adiós a las tardes lluviosas, a los paseos en bicicleta, a los helados de café y a las cometas rojas, pero ese día está demasiado lejos.
Aún quedan sueños por escribir, escenas que interpretar y Lunes que llenar de miradas en el espejo.
Aún no se ha ido la música, y aún soy yo el que escribe estas líneas.
Porque aún hay tiempo, y el mundo es mío.

domingo, 24 de marzo de 2013

Sunset, sunrise.

Hace un momento, todo se caía.
El cielo era gris, y el asfalto mojado, mis manos vacías y la ventana empañada.
Otro día raro.
Como siempre, he decidido escribir.
Dicen que sólo logramos hacerlo de verdad cuando realmente lo necesitamos, y que hay momentos que nunca se acaban.
Pero, en realidad, todo se acaba.
La lluvia, las películas, el café, los libros, el tiempo.
Se acaban las palomitas, las tormentas y las carreteras. Las canciones, los sueños y las modas. La vida puede morir en cualquier momento, la Tierra puede dejar de girar, y pueden secarse los mares, y todas mis lágrimas.
Días como hoy, todo parece acabarse.
Pero, aún así, ahora, vuelve a salir el Sol.

Al teu costat.

A tan pocs centímetres de tu, sembla mentida que hagin passat huit mesos. Podríem dir que encara som els protagonistes d'una història d'amor inacabada, d'aquella que jo mai vaig deixar començar del tot.
Aquesta cançó m'ha fet recordar-ho tot, i al veure't aquí, al meu costat, no he pogut evitar sentir un calfred pujar pel meu esòfag, inundant-ho tot amb aquesta sensació que m'ofega, dient-me que mai podré ser feliç fent feliç a ningú més.
Em pregunto com puc haver oblidat que vas ser tu la que em vas salvar d'aquell estiu, la que em vas tornar a fer somiar, com he pogut oblidar que ho podries haver sigut tot a la meva vida. I la llum que m'havia guiat tot aquest temps, s'acaba apagant, com tot.
M'agradaria tindret prop, tan prop com aquella nit, i cantar per a tu totes les cançons que ara escolte amb els ulls plens de llàgrimes, però potser és tard, i em quede sense aire, sense l'oxigen que tu em vas oferir fa tant de temps i jo no vaig saber agafar, ni agrair, mai.
L'únic que queda es tancar els ulls, buscar la força per a seguir endavant, i tornar a nàixer, lluny d'aquestes dudes que ara em fan tant de mal.
És egoista per la meua part necessitar-te ara, tant tard. Qui ho havia de dir?
I malgrat això, t'espero. 


Tumblr_lqusfvwoti1qcdp3jo1_500_large

sábado, 23 de marzo de 2013

Golden slumber.

Ojalá pudiera congelar este momento para siempre.
Tus ojos mirándome después de abrazarnos y yo sin conseguir decir nada que explique lo importante que eres aquí.
A veces me pregunto cómo pude llegar a tí sin palabras, sin demostrarte nada más que la idea de que iba a quedarme a tu lado para siempre, porque es lo único que he tenido claro desde que te conocí.
Cuando no estás, todo mi mundo habla de tí, del ritmo de tus pasos al caminar, de tu risa, de tu voz...
La imagen de la chica de los ojos amarillos, siempre se queda conmigo.
Sé que hay algo en tu forma de ver el mundo que me ata a tí, que me hace desear atrapar tu sonrisa para verla cada mañana al despertar, pero sé que no es posible.
Te has convertido en el mejor de mis sueños, en el único por el que vale la pena dejarse la piel, aunque yo sea demasiado cobarde para hacerlo.
Ojalá pudiera hacer que te sintieras completa a mi lado, y tu felicidad dejará de depender de la suya.
Supongo que no soy quién para decir que no te merece.
Pero cuando te giras, en tu mirada veo que todavía eres parte de él, y por un momento, moriría para verme reflejado en tus ojos, y que tú no vivieras en los suyos, para siempre.
Tumblr_lsb1maao4f1qf75z9o1_500_large


lunes, 18 de marzo de 2013

Blind man.

¿Cómo puedo amar si tengo miedo de caer, de hacerle daño?
Tal vez sea verdad que sólo necesito la luz cuando empieza a desvanecerse, que sólo odio la carretera cuando echo de menos mi casa, que sólo sé que la quiero cuando la he dejado marchar.
Sigo esperando ese día en el que haga durar un sueño, pero los sueños llegan despacio y se van muy rápido.
La veo cuando cierro los ojos, pero no puedo, no puedo dejarme llevar, porqué nunca seré capaz de ser lo que espera de mí.
Sueño con ella, pero nunca para quedarse a mi lado cada noche.
Tal vez la quise demasiado rápido, y el amor viene, pero también se va.
Supongo que algún día entenderé porqué todo lo que toco se derrumba, ya no tengo prisa.
Todo pasó muy rápido como en un sueño, buceábamos demasiado hondo.
Ha llegado la hora de volver a empezar.

martes, 12 de marzo de 2013

Begin again.

Volver a empezar nunca había sido tan fácil.
Cerrar los ojos y volver a verte en el sitio adecuado, en el momento adecuado, como en un juego.
Sentir por primera vez que el mundo gira, y que giras con él.
Las hojas no caen en aquel rincón de la ciudad, porque estais vosotros, y las gaviotas vuelven.
Encontrar en tu mente las palabras necesarias para hacerle entender que no hay nada mejor que sus manos alrededor de las tuyas, que podéis para el tiempo.
Ver el amanecer en sus ojos y vivir para siempre.
Muchos lo darían todo por entender algo tan simple como esto.

Loin d'ici.

Intenté entenderte, comprenderlo todo, pero entonces caí, y caímos, como todas las cosas que nunca fueron suficiente.
Fingí existir en tus ojos para que me echaras de menos.
Intenté volar lejos de tí y no me seguiste.
Te dí demasiado de mi vida.
Te fuiste.


C'était salement romantique - Coeur de pirate

Like dreamers.

Todos vivimos en un profundo agujero negro, pero a algunos de nosotros nos gusta mirar las estrellas.
Tumblr_m7a5ytt5nv1r90377o1_400_large

Nothing but the fall.

No necesito nada que nos mantenga unidos para siempre, si no va a ser verdad.
Prefiero hablar con palabras que con miradas que dicen lo que nunca nos atreviremos a decir.
Montaña rusa acelerada, bailarina de cerámica rota...
¿De qué nos sirve saber que somos eternos si nunca lo seremos?
No quiero jardines con espinas, no quiero el control, nunca fui un héroe.
Todo pasa y todo se acaba, pero ¿quién nos va a arreglar ahora si nadie quiere y nos da igual?

miércoles, 6 de marzo de 2013

Where are you now.

Llegó el final, y parecía que todo se acabara con nosotros, hasta las calles por las que caminábamos cuando tú nunca decías nada.
Vi rencor en tus ojos, al pasar por el mismo sitio de siempre, pero estaba débil, desesperado. No podía empezar la guerra que tú querías.
Viniste de tocar las estrellas y susurraste que nadie podría saber todo lo que habíamos vivido, aunque yo sabía que ni siquiera te importaba.
Desde que te fuiste todo son luces, que avanzan demasiado rápido, y me dejan a oscuras, sin tu luz, sin palabras que hablen por mí, por nosotros, por todo lo que dejamos sin terminar. 
Escribe por mí, por nosotros, dijiste, pero yo siempre llego tarde.
Ahora sé que hay cosas mucho peores que dos corazones rotos, pero sigo esperándote.
Quién iba a decir que algún día volverías.