miércoles, 27 de noviembre de 2013

Before it explodes.

I Can't change, even if i tried | journeyinsidemyhead: High End Hippie | via TumblrTú y yo, inevitablemente, rompimos todos los relojes.
No pudimos aguantar los horarios, las prisas, la perfección...
Y, sin embargo, quisimos ser perfectos.
Perdimos todo lo que habíamos sido, y nos convertimos en dos mentes destructivas. Chocamos.
Y cuando sólo quedaba polvo, humo y destrucción, esperamos un tiempo para explotar.
Todo nuestro mundo se concentró en un punto para volar por los aires, y se fue, como se van las cosas que han ido demasiado lejos.
Quisimos pensar que éramos indestructibles, y lo fuimos por un tiempo.
Luego sólo éramos el fuego que ardía en nosotros, la rabia, lo que los dos teníamos de sobra.
Y nos fuimos en busca de dientes de león que no existían , pensando que encontraríamos algo nuevo.
Dejé de pensar en todo lo que pudo ser y no fue. 
Abandoné la parte de mí que sólo era tuya.

Ahora, parece que el aire vuelve a estar limpio, el cielo es azul y las nubes naranjas.
Los dos sabemos que todo se ha acabado, somos historia.
Pero tú y yo, ya no somos tú y yo, ahora somos distintos, mejores.
Y ya no pensamos las cosas hasta que nos exploten.

Tú apartas la mirada, y caminas hacia alguna parte. Eres diferente, pero fuerte.
¿Crees que no te he visto las alas?

Breath of you.


Untitled | via Tumblr
Me giro y estás ahí.
No sé como has venido, cómo has podido llegar tan rápido.

Supongo que las sonrisas que se me escapaban, tenían alguna explicación, pero yo no sé darla.
¿Para qué echar la culpa a alguien de algo que siento tan mío?
Sin darme cuenta, he conseguido mantener el equilibrio.
Y el mundo no es más de lo que yo puedo alcanzar.
Hacía tiempo que no me sentía tan suficiente.

Sólo sé que estoy aquí.
Y que huelo a ti.

Aún nos queda tanto por ser...

martes, 12 de noviembre de 2013

Kaleidoscope.

Hui volia dir-te que ja s'ha acabat.
He obert les finestres i, al pujar les persianes, tots els coloms que tenia al meu voltant se n'han anat.
Tots menys un.
Té les plomes blanques i una taca color café sota el coll. La primera vegada que el vaig mirar de prop, vaig reconéixer de seguida els teus ulls.
No pense deixar-lo anar mai. Al cap i a la fi, és l'únic que em queda. Un tros d'una realitat viscuda però oblidada. L'única prova de que el temps no s'ha aturat.
De quan en quan, vola lluny, i jo enyore la forma en la que el món gira reflexat a les seues plomes. Necessite sentir-lo a prop, que em done la força necessària per creure que puc amb tot, que ho podem tot.
Però, de vegades, el temps es dil·lueix en l'opaca grisor de les finestres, i de sobte, no sé d'on em venen les ganes de plorar, ni eixa irreprimible sensació de solitud.
És llavors quan el veig, amb les ales mig obertes, mirant-me amb els ulls tristos, petits, impossibles, i la por s'esvaeix.
Per les nits, imagine que ocupes el lloc que et porte guardant al meu llit tot aquest temps, i t'abrace fort.
Al despertar, la llum ho il·lumina tot. I ja ni m'importa que tu te n'hagis anat.(2) Tumblr

lunes, 11 de noviembre de 2013

Adieu.

"El tiempo pasó rápido.
Te conocí y creía que era imposible que ocuparas toda mi mente, pero lo hiciste.
Al principio, no podía creer que tú, con tus sueños de cristal y tu enorme colección de altas expectativas, eligieras a alguien como yo para dárselo todo.
Entraste y acabaste con todo.
A veces, cuando me preguntabas si me pasaba algo y no respondía, era porque, por un momento, había dejado de pensar que era yo. Me habías hecho mejor.
Tú seguías luchando por un futuro conmovedor. Querías tumbar muros, cruzar fronteras, y yo era demasiado poco para ti, aunque me quisieras, y aunque me sigas queriendo todavía. Estoy seguro de que lo haces.

Sólo quería decirte que ya no puedo seguir a tu lado.

Porque es demasiado difícil saber que por fin hay alguien que hace realidad tus sueños, y no ser yo."

jueves, 7 de noviembre de 2013

Dizziness.

Estoy a un metro y siento tu efecto sobre mí, cambiándome, callándome, pidiendo que el mundo siga girando. Y yo sólo quiero mirarte como antes.
No hay nieblas, ni laberintos, yo los invento, por si algún día te pierdes y decides venir a encontrarme.
Antes hubiera sido fácil apartar mi mente y dejarlo todo en blanco. Tú podías.
Pero ahora, aquí estamos, el uno frente al otro. Y nada ocurre.
Porque ninguno de los dos podemos hacer que el mundo siga girando.

lunes, 4 de noviembre de 2013

Lack of you.

Podria tornar a escoltar aquelles cançons, i ser tan feliç com ho vaig ser.
Sí, podria. 
Però sense tu, ja no em diuen res.
Untitled